دختر معلول نقاش: می‌خواهم صدای دختران افغان را بلند کنم

وقتی که متولد شد، دست‌ها و پاهایش حس نداشتند. حالا هفده ساله است و با استفاده از ویلچیر راه می‌رود. مکتب نرفته است، اما می‌تواند بخواند و بنویسد وحتی نقاشی کند.

ربابه پنسل و قلم را با دهان گرفته نقاشی می‌کند. او می گوید با هر قلمی که می کشد مجبور است سرش را تکان دهد. وقتی زیاد سرش را تکان می دهد تا چیزی رسم کند سرش گیج می شود.

ربابه بیش از ۱۰۰ اثر نقاشی دارد. که همه را با گرفتن قلم به دهان اش رسم کرده است.

ربابه می گوید که هدف اش این است که صدای دختران افغان را بلند کند: «من می خواهم مردم را به وضعیت دختران افغان متوجه بسازم».

تا به حال آثار نقاشی ربابه این دختر معلول توانمند افغان در دو نمایشگاه یکی در بامیان ودیگری در کابل به نمایش گذاشته شده وبا استقبال خوبی نیز مواجه شده است.

ربابه از استقبال مردم از نمایشگاه آثارش راضی است. او می گوید که استقبال مردم خوب بوده و مردم زیادی به دیدنم می آمدند ومرا تشویق می کردند.

بعضی از آثار نقاشی ربابه در نمایشگاه کایل توجه خریداران را به خود جلب کرده بود. او می گوید یکی از نقاشی هایش را تا 800 دالر می خریدند اما او نفروخته ومی خواهد در نمایشگاه های بعدی آنها را به نمایش بگذارد.

در این عکس، خانم نانسی دوپری امریکایی دیده می‌شود که مدیر مرکز پژوهش افغانستان در دانشگاه کابل است و چند کتاب راجع به افغانستان نوشته است.

ربابه درد مشترکی با دختران کارگر دارد. او به دلیل معلولیت نتوانست به مکتب برود و دختران کارگر مجبورند کار کنند واز رفتن به مکتب باز می مانند.

ربابه با خلق نقاشی هایش می خواهد توجه والدین را به آینده دخترانشان معطوف کند. او می گوید که والدین باید بگذارند دخترانشان درس بخوانند: «ما باید تلاش کنیم، ترقی کنیم، پیشرفت کنیم و بدرخشم». عکس ها ارسال شده توسط ربابه محمدی/ نویسنده: پروانه علی زاده