بحران اقتصادی؛ برخی خانواده های افغان دوباره به قالین بافی روی آورده اند

از زمان سقوط دولت سابق افغانستان و ظهور مجدد طالبان، افغان ها با مشکلات گسترده ای روبرو بوده شده اند. خشکسالی، فعال نبودن ادارات دولتی، کمبود پول و مسدود شدن منابع مالی افغانستان از جمله مسائلی است که مصیبت افغان ها را تشدید کرده است.

برادران حیدری، برای امرار معاش اکنون دوباره از کارگاه های قالین بافی قدیمی خود استفاده می کنند. این چهار برادر و تمام اعضای خانواده شان، تقریباً تمام روز را قالین می بافند. نسل قبلی این خانواده نیز همین حرفه را داشتند.

این خانواده علاوه بر دیگر مشکلات، حالا با برای پیدا کردن مشتری برای قالین هایش نیز با چالش بزرگی روبروست. غلام سخی، بزرگترین عضو این خانواده گفت: «ما چاره ای نداریم، جز اینکه خانواده خود را از این طریق زنده نگه داریم.» قبل از به قدرت رسیدن مجدد طالبان، این خانواده از حرفه سابق خود دست کشیده و تجارتی پرسود در فروش گل های تازه برای عروسی ها در کابل داشتند.

رووف ۲۸ ساله بزرگترین برادر این خانواده که در کابل زندگی و تجارت می کند نیز گفت: «بدیهی است که زمانی که طالبان حکومت را به دست گرفتند، تجارت هوتل های عروسی نیز بد شد و به همین دلیل دوباره شروع به قالین بافی کردیم.» رووف به خبرگزاری فرانسه گفت: «این کسب و کار اجدادی ما بود که ما را کمک کرد.»

وقتی قالین سه متری آنها کامل و آماده فروش شد، خانواده انتظار دارند که حدود شش هزار دالر از آن عاید به دست آورند؛ قیمتی که کمتر کسی در شرایط کنونی افغانستان توان پرداخت آن را دارند.

نورمحمد نوری، رئیس انجمن ملی قالین بافی افغانستان می گوید که از مجموع جمعیت حدود ۳۸ میلیون نفری افغانستان، حدود دو میلیون افغان در صنعت قالین بافی اشتغال دارند. از زمان سقوط طالبان، تقاضا برای قالین در افغانستان کاهش یافته است، اما قالین های دست بافت افغانستان همچنان در بازار بین المللی محبوب هستند.

کبیر رووف، تاجر قالین در کابل، می گوید که در چند ماه گذشته، هر روز که می گذرد، افغان های بیشتری به قالین بافی روی می آورند، کالایی که وی سرمایه ملی افغانستان می خواند. شماری از زنان افغان نیز به دلیل محروم شدن از کار در بیرون از خانه به قالین بافی روی آورده اند. به گفته کبیر رووف، دخترانی که اکنون به مکتب نمی روند و زنانی که شغلی ندارند، بیش از هر زمان دیگری به قالین بافی می پردازند.

هرات که هم مرز با ایران است، یکی از ولایاتی است که اکنون مردمش بیش از هر زمان دیگری به قالین بافی مشغول هستند. حاجی عبدالقادر که تا کنون هشت خانواده را برای قالین بافی استخدام کرده، می گوید که مردم هر روز برای کار با او تماس می گیرند. وی با بیان اینکه افرادی هم هستند که هیچ تجربه ای در قالی بافی ندارند، افزود: «در حال حاضر شغل دیگری وجود ندارد.»

مراودات تجاری بین المللی با افغانستان نیز از زمان سقوط دولت سابق این کشور تحت تأثیر قرار گرفته و قالین که بهترین محصولش به شمار می رود، اکنون به سختی به بازارهای جهانی می رسد. حاجی عبدالقادر، که حدود پنج قالین جدید در هفته دریافت می کند، می گوید بانک ها هفته ای ۴۰۰ دالر اجازه برداشت پول می دهند و این حتی دستمزد کارگران را تامین نمی کند.

حاجی عبدالقادر می گوید در حال حاضر خریداری برای قالین ها نیز وجود ندارد: «هیچ خارجی برای خرید قالین اینجا نیست.» به گفته وی با خروج سازمان های بین المللی از زمان به قدرت رسیدن طالبان، تجارتش بدتر شده است. اما وی خوشبین است که بر اساس گزارش ها، سفرهای هوایی از افغانستان به کشورهای حوزه خلیج آغاز شده و این امیدواری را برای صادرات قالین هایش بیشتر می کند.