«Επίθεση των beepers»: Κίνηση-ματ ή έγκλημα πολέμου;

«Στη Βηρυτό γνωρίζουν όλοι πως πίσω από τις επιθέσεις εναντίον της Χεζμπολάχ κρύβονται οι Ισραηλινοί – οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών τους είναι οι βασιλιάδες του στρατιωτικού σαμποτάζ», γράφει η Süddeutsche Zeitung για τις εκρήξεις βομβητών των μαχητών της Χεζμπολάχ. «Και τώρα η λιβανέζικη σιιτική οργάνωση είναι μουγγή, μεταφορικά μιλώντας: σε περίπτωση ισραηλινής επίθεσης, τα ηγετικά στελέχη της δεν θα μπορούν να αντιδράσουν με κανέναν τρόπο».

Όσον αφορά τις παράπλευρες απώλειες των επιθέσεων με τους βομβητές, η SZ θεωρεί πως «είναι χάσιμο χρόνου να αναστατωνόμαστε για κάτι τέτοιο. Οι κανόνες αυτού του πολέμου δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς – είτε αφορούν τη Χαμάς είτε τη Χεζμπολάχ είτε τις ισραηλινές υπηρεσίες. Και ούτως ή άλλως η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων ήταν άντρες της Χεζμπολάχ».

Η tageszeitung φαίνεται πάντως να έχει εντελώς αντίθετη γνώμη: «Οι εκρήξεις χιλιάδων βομβητών στον Λίβανο αποτελούν μία αδιάκριτη επίθεση – και τέτοιου είδους επιθέσεις απαγορεύονται από το Διεθνές Δίκαιο. […] Οι επιτιθέμενοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν πού βρίσκονταν οι συσκευές, οι οποίες εξερράγησαν σε σπίτια, εμπορικά κέντρα και δρόμους με έντονη κυκλοφορία.

Όλοι αυτοί οι χώροι δεν είναι μέρος του πεδίου μάχης. […] Και η Χεζμπολάχ δεν είναι αμιγώς στρατιωτική οργάνωση: έχει βουλευτές, υπουργούς, δικά της νοσοκομεία, διασώστες. Οι επιτιθέμενοι δεν μπορούν να ξέρουν ούτε καν σε ποιους είχε δώσει η οργάνωση βομβητές.

Αντιστρόφως, εάν η Χεζμπολάχ είχε πυροδοτήσει εκρήξεις στους ασυρμάτους των Ισραηλινών στρατιωτών, ενώ ψώνιζαν μήλα, τότε θα γινόταν λόγος για τρομοκρατική επίθεση, την οποία θα καταδίκαζαν όλοι».

«Όταν η αλληλεγγύη τιμωρείται»

Στην Ευρώπη ολοένα και περισσότεροι μετανάστες, όπως και ακτιβιστές ανθρωπιστικών οργανώσεων, κατηγορούνται ή και καταδικάζονται με βαρύτατες ποινές για «διακίνηση» μεταναστών.

«Την ερχόμενη Τρίτη ο 60χρονος Χαμαγιούν Σαμπετάρα θα βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης στη Θεσσαλονίκη – για μία ακόμη φορά. Εδώ και τρία χρόνια ο καρκινοπαθής Ιρανός είναι φυλακισμένος στην Ελλάδα», επισημαίνει η tageszeitung. Ο λόγος: «το 2021 είχε προσπαθήσει να διαφύγει από το Ιράν προς τη Γερμανία μαζί με τις δύο κόρες του. Και επειδή οδηγούσε αυτός το αυτοκίνητο, στο οποίο βρίσκονταν και επτά ακόμη άνθρωποι, κατηγορείται για διακίνηση. […] Σε πρώτο βαθμό ο Σαμπετάρα έχει καταδικαστεί σε 18 χρόνια κάθειρξη».

Μόνο στην Ελλάδα «είναι φυλακισμένοι πάνω από 2.000 άνθρωποι με την κατηγορία της "συνέργειας σε παράνομη είσοδο στη χώρα”, σύμφωνα με σχετική έκθεση της οργάνωσης Borderline Europe.

[…] Το ότι πρόσφυγες, μετανάστες και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων καταλήγουν στα δικαστήρια, αποτελεί πάντως μία πανευρωπαϊκή τάση, την οποία επισημαίνουν εδώ και χρόνια οι οργανώσεις. Μάλιστα, όλο και περισσότερα κράτη-μέλη της ΕΕ τιμωρούν ως διακίνηση την παροχή βοήθειας σε όσους μπαίνουν παράνομα στη χώρα, ακόμη και αν δεν υπάρχει καταβολή χρηματικού ποσού – οι ειδικοί μιλούν για "εγκλήματα αλληλεγγύης” (solidarity crimes).

Ορισμένες πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις δίνουν πάντως και πάλι μία ελπίδα. Στην Ιταλία και την Ελλάδα διακόπηκαν προς έκπληξη πολλών οι διαδικασίες που είχαν κινηθεί για παράδειγμα σε βάρος επιζώντων από την τραγωδία της Πύλου και διασωστών από τη Λέσβο», καταλήγει η taz.

«Η συζήτηση για το άσυλο δεν έχει τελειώσει»

Σε μία πρωτοφανή κίνηση η νέα ολλανδική κυβέρνηση ζήτησε να εξαιρεθεί από το σύστημα μετανάστευσης και ασύλου της ΕΕ, με τις Βρυξέλλες να απαντούν φυσικά «όχι»:

«Κατά κανόνα δεν γίνεται ένα κράτος να εξαιρεθεί από τις ευρωπαϊκές νομοθεσίες απλώς με ένα αίτημα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή», τονίζει η Frankfurter Allgemeine Zeitung. «Και δικαίως η τελευταία επεσήμανε πως ένα "opt-out” της ολλανδικής κυβέρνησης από την πολιτική ασύλου θα απαιτούσε τροποποίηση των συνθηκών της ΕΕ, […] οι οποίες μπορούν να αλλάξουν μόνο ομοφώνως. Εξ ου και ένα τέτοιο ενδεχόμενο μοιάζει αρκετά απίθανο, μιας και ουδείς στην Ευρώπη δεν θέλει να επωμιστεί τα βάρη των Ολλανδών».

Η εφημερίδα της Φρανκφούρτης εκτιμά πως στόχος αυτού του αιτήματος είναι «με μία ρήξη με τις Βρυξέλλες να υπάρξει πιθανώς μία δικαιολόγηση για μία εθνική στρατηγική δράσης – σε μία περίπτωση παρόμοια με αυτήν της Γερμανίας, η οποία έχει ήδη προβεί σε ορισμένα μέτρα ανάγκης».

Σε κάθε περίπτωση «εάν τα εύπορα κράτη δικαίου στην Κεντρική Ευρώπη ξέρουν μόνο να αντιδρούν για να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, τότε υπάρχει κάτι θεμελιωδώς λάθος: και με το μέγεθος της πρόκλησης της παράνομης μετανάστευσης και με τη νομική πραγματικότητα. Γι' αυτό και η συζήτηση αναφορικά με το ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου δεν έχει τελειώσει με την πρόσφατη μεταρρύθμιση».